Не знікай і працягвай
|
|
|
А вот и всё что я пока что написал, дальше только стихи на эльфийском :3
|
|
|
Дух Радзючы
Працінаючы косці карэннем, Уздымаючы продкаў целы ў гару, Абуджаны духа радзючага зернем Дубы ўзлятаюць, звястуюць зару. З расселін-вачніц цягнуцца льяны А замшэлыя рэбры нібы папараць гараць уначы. Сярод голля я ад крыўя крыві п’яны Нагалошваю пачатак новай пары. Ля падмурку ў таварыстве нявінных і прагных паганцаў, І друідаў бязмоўных красамоўна сустракаю я вас. Паглядзіце іх жарсць спакушае застацца, Але крочым мы далей з гушчару ўвысь, да святла. Вены, жылы спляценне ў кары скамянелай. Ажылі абліччы нашай будучыні творцаў былых Плюшч, і ружа, і церне ўшанаванне ў памяці ветлай, Прарастуць тут і нашыя твары, але крочым, зараз час нашай зары. Ды нарэшце, дзе не пэўна вяршыня-прастора, У сафітах лісця, арках голля, мазайках святла Ласкава чакае нас Панна Марыя Беларусі сястра У абдымках трымае яе, запрашае суцешыць, Уз’ядноўвае зямлю і неба ў сабе, Нездарма, Шэпча лісце: Надыходзіць высны новай Купалля пара. 
|
|
|
Дзень празрысты, дзіравае неба.
За сонцам падглядаю скрозь хмары, Яно на захад паўзе сарамліва Нібы жук абуджаны зараннім цяплом. я так бачу 
|
|
|
Сонца ўзыходзіць з-за мора,
Ліпень выпаліў Юндзінхэ берагі. Мы сядзелі на масту Марко Поло, Недзе на поўдні чырвоныя ветразі. У зацемках сініх белы твой твар І сукне шаўковае шанхайскі ліхтар. Развітальным убраннем сцяг наш Я сыходжу — Гамінданя ваяр. Тыдзень мінуў са спадкання, На масту дынастыі Мін, Недзе на поўдні гарматы-грымоты Забыццё чакае абаронцаў Ваньмін. 
|
|
|
З цантральных раўнін паплечнікі,
Новы дом на паўднёвай гары ўзвялі. У турботах, шлях не бачыць канца, Але подых цмока не пакінуў сарца. Воля тысячы год зрастае да пары, Згартавана на паўднёвай гары. Каб дасягнуць найвышэйшай мэты, Замірае шторм раз’юшаны люты. Благавонне гараць пад струменнем, Дзесяцігоддзі летаў і зім. Цмок у німбе дванадцаці промняў, Верне пяць гор і тры ракі. Пераклад: youtu.be/5-WfVNKFZeA?si=tFTj7uHjjBOBYzVW 
|
|
|
У куце чалавек піў сакэ.
Ён бачыў тысячы "я". І навокал за 10 ман ры Дому ў яго не было. У кішэні яго 10 йэн усяго — Крыху больш чым для тысячы "я" Каштаваў чалавек у куце. За такую цану не прадасца Іўдв. Чалавек піў усё ў куце Там, дзе сонца слепа было, Ён ведаў, што тысячы "я" Занеслі над ім адзіны свой меч. І што вартасць усіх іх 13 йэн як аднаго. Можа ён быў п’яны ўжо, Можа не быў як сонца сляпы. Толькі не піць больш яму сакэ ў куце. 
|
|
|
Адчыніўшы заходнія вокны,
Я адчуў вецер усходні. Гэта непазбежна як узыход сонца: Камень мхом аплятаюць стагоддзі. Яловай гарбаты лёгкая пара, І лавачніка словы на снезе. Папера сёння ўпітае чарніла, Заўтра ў яе загорнуты меч. А мне хопіць і кубку ветра, З соллю мора і хрызантэмай Мікада, Каб са спакоем возера Біва У імгненне ўзняцца і ў другое пакрыцца мхом. 
|
|
|
Цемра:
Жніва, крумкачоў пер’я, Халодны далёкі варожы вагонь Памерці — не трапіць у палон. Іх багата, яны імчаць наўздагон. Смак: Церпкі, горкі, гнілы Рукі па локаць у крыві Прысмак роднага хлеба Замест словаў у зубах глеба. Шлях Слёзы на бледных шчаках. Так і не азірнуўся, яна чакала. Забыўся, у вочы глядзеў ёй замала. Саромеўся, чакаў, раптам не стала. Цела: То не нова — навала прыбрала Гэта — правіла Жыць забаронена Герой мае быць не ацалеўшы А рана незагоенна Пра што крывадушныя пісаць тады вершы. Дружа: Загінуць за нешта Аддаць усё за дарма Ахвяра жыццём лягчэйшая За прысвячэнне чамусці жыцця. 
|
|
|
Азбука Морзэ
Зачыняюцца дзверы Я ізноў дома. Прамежак. Абыякавыя шэрыя твары, Шэлест, тормаз. Прыпынак. *** Тут мая чарговая кропка. Кропак на дух я не выношу Чакаю прамежак. Палёгка — Вырываюся ў вольную плошчу. Ілюміяльная раўм — калідор Паміж чорных квадратаў награмадээння У ім я ўласны і маю дакор У іх я камусці ўсечасна належны. Азбукай морзэ: кррпка працяжнік Шляхоў і месц прызначэння Жыву сярод вас, пастаўлены клічнік. З месцаў бягу — ў шляху здабуду збаўлення. 
|
